Poëzie-Leestafel

...

  • Vergroot lettergrootte
  • Standaard lettergrootte
  • Verklein lettergrootte
Mirjam Al & Merik van der Torren



Recensie, geschreven door Karel Wasch, over de bundel


Met jou

gedichten van

Mirjam Al en Merik van der Torren





Mirjam Al en Merik van der Torren zijn graag geziene gasten in het poëziecircuit. Bovendien kan Mirjam mooi zingen en tekenen. Uit deze samenwerking zijn al vele fraaie zaken voortgevloeid.  Nu ligt er dan een bundel gedichten en mooie verhaaltjes voor, natuurlijk voorzien van de tekeningen van Mirjam.


Kleine Grote Moeder,

Zoals een vriend haar ooit noemde,

Zij, van de springende dieren des velds
en al wat de frutsels besturen
die ritselen in het gras
die glinsteren hoog in je kruin
- knipperlicht voor doorgaand verkeer -
in de wolkeloze nacht,

storm trok je omver
bij huilende regenvlagen.

We wisten van je holle stam
en schuilden op de elfenbankjes
maakten er met vuurstenen vuur

af is geknapt ons huis

maar het straatnaambordje hangt er nog
en het plantsoen is net zo groen.

© Merik

 
Kleine Grote Moeder


Na het stramme wintertij
zeeg de oude stam zuchtend neer
in vroeg voorjaar, geen lente meer.
Witte vogel stijgt op boven
aarzelend groen.
Niets aan te doen.
Geen lijden meer, geen zorgen
alleen verleden, nieuwe morgen.
Zij, die je om de aarde droeg,
nu even maar draag je haar
op je schouder, maar lang in je ogen,
je blikken, Haar grens de jouwe.

© Mirjam Al

Beide schrijvers met een gedicht onder dezelfde titel. Het gaat in beide gevallen om een boom, hoewel het in het gedicht van Mirjam Al, toch ook een beetje om een mens gaat. Misschien in de laatste zinnen wel om een echte moeder. Bij Merik duidelijk de betovering, waar je als kind leert om met een boom om te gaan. Het geheimzinnige, het sprookjesachtige, maar uiteindelijk ook de ondergang van die boom, die je als volwassene kunt voelen, een gemis.


Waar ben ik over honderd jaar?

Lijnen op papier,
een klodder verf op een doek,
penseelstreken op de nagels van de tijd,
een wenende bedoeïenvrouw
op het kerkhof van Venus,
djembeh-geroffel in
purperen regenwoud,
diep blauw computervirus
in het ijskoude marmer
van het witte huis
en zie daar, de armen dansen
en zingen zich rijk, spinnenweb geweven
achter de rug van een Boeddha,
zal je een waterdier zijn
in diep oceanische stromen
en zingen de gevederde vrienden
van verre winterreizen
waar zal je morgen zijn
waar was het gisteren
dat je even dacht
de bittere zuurstof
eindelijk voorbij te zijn
en toch die stem van het water
die zegt wat nu
zeg me liever waar de bloemen zijn
tegen die tijd en de kinderen
zeg het ik moet het weten
in vredesnaam
waar zijn de kinderen gebleven


© Mirjam


Een gedicht van Mirjam Al om door een ringetje te halen. De lijnen op papier transformeren zich gestaag tot voorvallen, vaak van spirituele aard en eindigen in de overpeinzing waar de tijd blijft. De cirkels dan weer rond en verwijst naar de titel. Een knap stukje vakmanschap.


Marieke


Ken jij Marieke?
Die  violiste van het Concertgebouworkest.

Ik zat op het terras van café Welling en
raakte met haar aan de praat.

Ze had een fantastisch concert gespeeld,
de Tweede van Mahler.

Bij mij thuis bij ons derde portje
zei ze dat ze niet meer verder wilde,

met haar man en het Concertgebouworkest en zichzelf.

Zullen we morgen gaan zeilen op het IJsselmeer? vroeg ik.

Ja, riep ze en die dag zweefden we over
de schuimende wateren naar de witte einder.

Marieke, je weet wel,
die violiste van het Concertgebouworkest.

© Merik


Eenvoudig gedicht over een ontmoeting met gevolgen of misschien zonder gevolgen. Luchtig.


Het verhaal op blz.43 De Kakelssymfonie van Mirjam gaat vooral over de gesprekken zonder einde die je in de metro kan aanhoren. Ook er luchtig maar met een diepere menselijke - dus herkenbare - laag.

Dat geldt eigenlijk voor de gehele bundel , mooi aangrijpend maar ook luchtig en speels.

Beide dichters weer aan het woord over hetzelfde thema:


Met jou


En uitzicht op blauwe zee
met kleurige bootjes
met een croissant en
roomboter en bosbessenjam
en stevige espresso-koffie,
met jou en je zwarte haren,
waar gisteren de maan in danste,
op de punt van de pier,
ver weg van het feestgedruis
en de moordmachine.

Met jou omdat je kunst bent,
een impressionistisch aangelegde tuin,
vlekkende rozen,
en sappig spuitende pruimedanten,
met jou voor de vrede,
en dat je iets liefs zegt;
Wat vind je leuk aan me?
En je danst me
onder een vlammende hete zon
en je bespeelt me
als een oude zigeuner de viool
en je drinkt mijn overrijpe boeket
jij, met jou,
de blauwe kusten bevaren
met jou.

© Merik


Met jou

Voor Emma en Floris


Met jou liep ik door de tuinen van Bagimont,
voerden we paarden in de wei,
plukte je bloemen voor mij, lachte je
om mijn flauwe grapjes, met jou
besprak ik de hele wereld, met jou
tekende je voor de ganse familie,
bracht je met je bloedeigen broer
een show met zang en dans.
Met jou wil ik dansen, kleine man,
het ritme in je lijfje, een leven lang met jou
met jullie en verder iedereen die zegt
speel met mij, met jou wil ik doorspelen
tot je groot en sterk genoeg bent
om het aan te kunnen met jou,
jij en ik zijn wij.

 
Herinnering aan Reve des Poetes
Et mes petites,

© Mirjam

 
De bundel is verdeeld in vier stukken: Het boek, De tuin, De merel en Het lied. Alle vier gedeelten kan men los van elkaar lezen, maar gaan ook naadloos in elkaar over. Knap dat de verhaaltjes en gedichten in deze bundel zo sterk zijn. Hopelijk horen we nog veel van dit getalenteerde duo! Een weldaad!


ISBN 9789460840638 | Softcover | 60 pagina’s | Uitgeverij Vliedorp | december 2018

© Karel Wasch, januari 2019.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER





 


Zoeken

Recensies