Thierry Deleu special

Grote-mensenrevolver

Belust opgezweept betoverd
verzamel ik namaakoorlogstuig,
oorlogsman Duitser, geniet en lijd
krijg niet eens de tijd tot wroeging

blikken geweertjes klappistolen
suggestie van dreiging gevaar dood
in een uiterlijke gelijkenis.
Elke keer voel ik siddering

van verwantschap als vader op
zaterdag zijn grote-mensen
revolver koestert in zijn ruige
hand fascinatie schuld boete.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Met vader in de tuin

Vader stond in zijn smalle tuin
dichtbegroeid planten kris kras natuurlijke
weelderigheid die ongegeneerd
over de grindpaden kroop, zijn ogen

schitterden welbehagen hij
keek tegen de zonnestralen in.
Ik genoot van zijn lust bewust
agressief wreed geluksgevoel,

zich afmetend tegen speelse
schaduw van schuivende duiven.
Vader genoot zonovergoten
legde zijn arm over mijn schouder.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Hagedisjes

Toen ik een slapende hagedis
overviel in een ogenblik van
verveling voelde ik mij opgelucht
de grens overschreden van

schuld naar opwinding schaamte naar gloed.
Vader vond mij beter dan andere
jongens van mijn leeftijd verstopte mij
uit het zicht in een kostschool.

In bange hoop wachten op het
schemeruur het langgerekt fluitje
sloop ik het kamertje uit kneep
onhoorbaar hagedisjes in het donker.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Het geheim

Haar ogen neerslaand zedig gezicht
vindt zij het leuk, beheerst zich,
als in een plotse ingeving
geeft zij mij een zoen op mijn wang

mijn vingers zoeken een weg uitweg
lopen verloren, uitstaande rode oortjes
traantjes in haar blauwe ogen
“zachtjes” koert zij “zachtjes”.

Bij schaamte voegt zich geen schuld of
wroeging wij luisteren gezuiverd
naar het breekbaar spreken van de
takken en koesteren het geheim.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Eeuwige herhaling

Schoorvoetig verstand op nul schroom
ik voorbij het huis ouderlijk huis
nummer 46, koester
de illusie moeder te treffen

in rafels van zelfgebreide trui
voor de deur halfgeopende mond
uitgebluste ogen, ik wend mijn blik
angstig om ontdekt te worden

voel tezelfdertijd een verlangen
de hoop dat zij mij zal aansporen
om binnen te gaan wisseling
beeld verbeelde eeuwige herhaling.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 200

Exit

Mijn hart sprong op van blijde hoop
verachtelijk teken van leven
een straaltje water tussen magere
vingers een stukje brood tussen

de punten van haar nagels een vogel
voor de kat, het drong tot mij door
dat moeder doodging voorgoed
vader uitte een vloek bonkte

met beide vuisten tegen zijn hoofd moeder
ademde zwaar keek strak voor zich uit
naar een vlieg op het plafond dat
uit ons zicht naar beneden kwam.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2

Zoetzuur

Onder het praten loop ik warm,
de toon van een onschuldig kind
argeloos een euveldaad vertellend
gepleegd met voorbedachten rade.

Wie slecht is met beesten is slecht
met mensen zegt het buurmeisje
en streelt mij over het hoofd.
Wat weet dit mens over beesten?

Meisjes horen bij hun moeder
wassen plassen koken zieke
vrouwen aan- en uitkleden, vader
zegt dat meisjes zoetzuur smaken.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Meisje met de broek

Van ’t Lam Gods geslagen voel ik
haar arm om mijn schouder haar hoofd naast
het mijne, verwondering niet
begrijpend overvallen bekom ik

traag van de schok. Waarom toont zij
in korte tijd genegenheid voor
mijn kleine neus bleek pruilend
gezicht ogen tinten grijs en blauw?

Gedoemd te blozen geneigd tot
zachtheid zucht tot behagen voel ik
mij een meisje met de broek aan.
De juf steekt steevast de draak met mij.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Warm gevoel

Vals verbaasd ondeugend fonkelen
haar ogen als ze mij droogdept
ze stelt vragen waarop ze geen antwoord
verwacht, geniet van mijn lichaam

zij kijkt mij vertederd aan en zegt
je wordt een jongen Een jongen?
voor mij hangt een grote foto van
haar zoon een heilige Algerijn.

Als zij mijn geslacht betast houd ik
mij ijzig stil voel warm gevoel
dat zich opricht in gulzigheid
haar zoon was paracommando.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

(Zelf)portret Simon Templier

Simon Templier habitant
Stavelot ik herinner mij
hoe jij als kind geboren als kind
gestorven de wereld verbaasde

door je onvolwassenheid
de kleur van je woorden de
pijn van fel verlangen
nieuwzucht van je gespleten geest

trokken mij aan in je blik
de horizon rooilijn van het
middelpuntvliedende heelal
ik wist dat jij mij zou geven

het goud van de wereld de kleur
van op drift geslagen hout
de hevigheid van een arabier
de knuffel van een berepoot.

Zelfportret (2)

Remouchamps Royal Hôtel Bonhomme
ik geniet en niemand die het ziet
hoe ik de auto’s tel de mensen
gadesla hun woorden weeg

hun blik interpreteer hoe mijn verhaal
een eigen leven leeft even
zeg ik bonjour op weg naar de
kleine kamer van mijn fantasie

naast mij krant in de hand mijn vrouw
krijgt geen touw aan mijn gedoe hoe
ik opnieuw niet geniet van wat zij ziet
hoe mooi de lente naar zomer lonkt.

Zelfportret (3)

Mijn oor luistert niet vooral niet
als je mij bijstuurt of kennis
te grabbel gooit ik ben potdoof
niet kleurenblind of zonder reuk

ik ruik de geur van elk woord
lees de blik een hand een gebaar
van elke man de vrouw die
bij hem hoort en toch ben ik niet

geniaal zeggen mijn kinderen
elke keer dat ik hun de les lees
mijn woorden wegen niet zwaar hun
soortgelijk gewicht is niet uniek.

Soldaatje spelen

Met kinderen uit mijn buurt vriendjes
soldaatje spelen, hun liefde voor
wapens pervers sterker dan mijn
onschuld meedogenloos bloeddorstig.

Ik speelde het spel om het plezier
aapte de wrede gebaren na
zonder echte betrokkenheid
zij waren de wreedheid zochten

een uitweg in het soldatenspel
voelden geen schaamte of schuld.
Ik leende hun mijn wapens uit, schoot
duim en wijsvinger op hen leeg.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 200

Mijn wisje

Mijn wisje vlijmde als een zwaard
door de lucht, sneed in één slag een toefje
madeliefjes af, de rode kelk
van een tulp een arons, vlezige

witte bloemen onthoofde stengels
opgekropte energie sensatie
van macht en gerechtigheid. Ik heerste
bestraffend over schuldige planten.

Bang dat moeder uit het raam keek
niet zozeer vreesde ik haar verwijt
getuige van het simpele feit
maar de uitkomst van haar vermoeden.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Spelletje

De zomerzon gedempt ondergaand,
bomen staan star en roerloos, onder
de takken nachtdonker geuren
van bloemen en gestoofde aarde

ik verdwijn onder een muur van
over elkaar schuivende blaren
schijnsel van zon, spot op stichtend spel,
het fijne bleke gezichtje onder

het blonde haar kijkt mij aan:
heeft niemand ons gezien? Niemand
beginformule van ons leuk
spelletje poesje kut Pietjekru.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Moeder

Zij veranderde de zin in haar hoofd
tot nieuwe woorden veel te kleine
letters drongen zich tegeneen
op goed geluk verzon zij een leugen.

Geduldig wachtte zij tot vader
de darmen uit zijn lijf geschreeuwd,
alsof haar aandacht door iets anders
opgeslokt draaide hem haar magere

rug toe, bloot tot aan de lendenen
blank als onbeschreven papier,
in het vallende licht gaf zij mij
een vluchtige kus en ging af.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Toneel

Op de eerste rij voor het toneel
merk ik zijn gebaren machtsvertoon
hoe hij zich aanstelt tegen moeder,
waardig trekt zij haar wenkbrauwen op

zij doet alsof hij uit zijn rol valt
zij roept dat hij een zoon heeft, ik
klim op de scène onverwacht,
stuntelend deinzen zij achteruit

ik flans een leugen in elkaar
de toeschouwers applaudisseren
vader trekt zijn hand terug aarzelt
verdwijnt achter de coulissen.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Strijd

Ik zie slechts vader van achteren
waaronder moeder haast verdwijnt
haar rosse haar over het kussen
verspreid een arm opgeheven aan

de rand van het bed vastgeklemd
vader wurgt haar drukt haar
lichaam plat onder het zijne
ik voel wrede opwinding lust

meng mij in de strijd zijn nek omkneld
rij ik te paard tot moeder haar
armen over vader legt verbaasd
ontdaan boos blaas ik de aftocht.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Ik ga dood

Met de dood heb ik een afspraak
duister en verschrikkelijk uniek
exclusief, ik kan er niet aan
ontkomen al stop ik mij onder

de aarde al zwem ik de zee over:
ik ga dood keer terug een kwestie
van dagen weken maanden de tijd
werkt voor mij, haast vervlogen

blijkt het een eeuwigheid, gaan komen
afscheid nemen en weerzien een spel
zonder dwang of slavernij vrij
ritueel van ether en solfer.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Historisch ogenblik

Haar rokje valt op de grond dorre
blaren zij stapt er trappend uit
verlegen haast bekijk ik haar
broekje bloempjes op een roze

veld zij drukt mijn hand tegen haar
tuintje alsof zij mij betovert
streel ik zachtjes gekrulde vingers
gekrulde zinnen haar gezicht

een engel transparant wit haar
loshangend nat vlas op blozende
wangen als eensklaps haar vader
roept op dit historisch ogenblik.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Kindervriend

Zijn gezicht medeplichtig smacht,
met zijn vlakke hand luchtige streling,
bet hij mijn voorhoofd, de sterke lucht
van “4711” hangt

in de kamer, hij staart mij aan
streelt, ademt zwaar zucht, argeloos
lach ik hem toe wacht verwacht,
ineens grijpt hij mij bij de hand

losjes in de zijne opgewarmd.
Ik zit verbluft onnadenkend stil,
paniekerig slaat de klok acht,
verdacht trekt hij zijn hand terug.

Thierry Deleu
Uit: De kiemjaren
Razor’s Edge Editions 2006

Apollinaire in Stavelot (1)

Apollinaire verliet Stavelot
Ŏ Mal Aimé in het holst van de nacht
verzachtende omstandigheden
sprak de rechter echter jaren na

feiten zwart zaad droog brood einde
raad schande sprak de man cool en luid.
Met zijn broertje en zijn neef verliet
Apollinaire stiekem Stavelot

nam de trein tot aan de grens waar hij
op klaarlichte dag en na flink
geharrewar paard en kar met boever
stal. In Parijs aangekomen

vond hij onderkomen boven
café Casino Royal wulpse
haard van inspiratie. Dichten
zonder je gat op te lichten.

afbeelding: Guillaume Apollinaire, "Cahier de Stavelot"
Klik op de afbeelding voor een vergroting

Apollinaire in Stavelot (2)

Haut les mains, Apollinaire!
le commissaire de Stavelot
fait appel à votre culot
de fuir sans payer vos dettes

c’est malhonnête cher poète
un homme comme vous sans sou c’est fou
vous ne méritez aucun pardon
ni de moi ni autrefois

vous avez blasphémé notra
hospitalité et la fille
nommé Marie de la friterie
Place de la Liberté.
(Simon Templier)

Zie ook Apollinaire

Lees de reacties op het forum, klik hier!

Poëzie-Leestafel

Zoeken

Poëzie A-B-C-D