Poëzie-Leestafel

 

 

Zoveel jaren hebben ze allen honger, hebben ze
                           allen dorst, sneuvelen ze allemaal
belegerd vanuit vasteland en zee,
de hitte vrat aan hun velden 
                           en het zilt drenkte hun huizen
de wind rukte hun deuren uit en
                           de schaarse paaslelies op het plein
door de gaten in hun overjas

                           komt en gaat de dood
hun tong is bitter als de pijnappel
hun honden zijn gestorven opgerold in hun schaduw
de regen geselt hun gebeente.

Bovenop hun uitkijkpost versteend

                           roken ze de mest en de nacht
starend naar de razende zee waar die de gebroken
                           mast van de maan heeft opgeslokt.

Het brood is op, de kogels zijn op,
nu laden ze hun geweren
                           alleen nog met hun hart.

Zoveel jaren belegerd vanuit vasteland en zee
hebben ze allen honger, sneuvelen ze allemaal

                           maar er is niemand dood -
bovenop hun uitkijkpost schitteren hun ogen,
een grote vlag, een groot en dieprood vuur
en iedere morgen vliegen duizend duiven 
                           uit hun handen naar de vier deuren

                           van de horizon.

Yannis Ritsos, Romiosini I, 5-8
uit: Romiosini en andere gedichten,
Point, 2005, vertaling: Guido Demoen