VERLEGEN
De letters lopen niet zo hard.
Ze plakken op mijn tong en worden
maar geen woorden. Mijn wangen
spreken blozend rood. Dat wel weer.
Zulke dingen gebeuren. Ik wil,
maar de woorden worden niet groot.
Ik stamel en stotter: “Unh, ah, eg …”
en ben als de dood voor de stiekeme lachjes,
een knipoog of een welwillende blik.
Ik zou willen schreeuwen. Dit is
een vreemde. Dit ben ik niet,
maar ik kom niet verder dan “…Ikk.”
