drijf ik traag over de wateren
van Schelde, Zenne, Nete, Leie...
Het blad is smal, maar ik maak plaats
voor mieren, vechtend voor hun leven,
voor vermoeide bijen, oude vlinders,
voor zielen van verdronken dieren,
voor zielen van verdronken kinderen,
in Schelde, Zenne, Nete, Leie...
Zo drijven we dan met zijn allen
onbevreesd voor regen, droogte,
voor het ijs en voor de sneeuw
altijd verder naar de wateren
van Stroema, Mesta, Jantra, Jana...
Tussen het riet, op bolle stenen,
wachten de voorouderlijke zielen
en een wit libelletje - mijn moeder! -
vliegt naar me toe om me toe zoenen,
ginder aan de snelle wateren
van Stroema, Mesta, Jantra, Jana...
Maja Panajotova
Uit: 'Verzwegen alibi',
Manteau, Antwerpen, 1983
