als in een gele steen geconcentreerd
wiens honingluister wanorde niet afbrak:
diens zuivere rechtlijnigheid intact liet.
Wel knispert deze tijd als vuur of bijen,
groen is de taak van opgaan in het blad
tot het gebladerte ter hoogte komt van
een wereld, schitterend, die dooft en ruist.
Dorst van het vuur, brandende zomermassa
die met wat blad een Hof van Eden vormt,
want 't zwart gelaat der aarde wenst geen leed
maar kou of vuur, water of brood voor allen,
niets mag de mensen onderling verdelen
dan zon of nacht, dan maan of korenaar.
Pablo Neruda
uit: Honderd liefdessonnetten
Prometheus, Amsterdam 2003
Vert. Catharina Blaauwendraad
