Poëzie-Leestafel

het laatste herfstgedicht

de eerste die nu nog met herfst-
takken aan komt draven
en daarmee op dit papier

of tegen mijn beeldscherm zwaait
zodat bladeren dit gedicht binnendwarrelen
bijt ik persoonlijk de strot af.

want ziek ben ik
van woorden die troost willen bieden
voor alles waar geen troost voor kan bestaan.

te moe vooral
om iedere ochtend bloot en bleek
weer als dezelfde jongen op te staan.

vergeet me liever even,
begraaf deze woorden in een ondiep graf
en leg jezelf daarnaast ter ruste.

mag ik bij je liggen? dan spreken we daar af
om pas te ontwaken als ook dit blad
volledig is vergaan.

want zou de dood te bedwingen zijn
met slechts enkele mooie regels
dan had ik die voor je geschreven.

ik weet het ook
hier staan ze niet,
vergeef me.

Erwin Vogelezang
uit: Bladluis
De Windroos gedichten
Uitg. Holland-Haarlem 2006

uitzicht op uitzicht

wat op het land begint eindigt meestal
in de stad. het trage meisje met de koeien-
ogen is achter elk derde raam te vinden

in Hellevoetsluis of Zoetermeer. het waar
doet er niet toe. ze wordt niet gezocht
door de buren. ze veroorzaakt niets.

uitzicht is een beest met twaalf open ogen
per verdieping aan de overkant. lakens,
ondergoed en sokken huilt het. ze telt

de ramen op haar vingers af. wat waar is
is dat iedere avond vordert. bij elf is het tien
uur. als ze stil is hoort ze leven in de biobak.

Erwin Vogelezang
uit: Bladluis
De Windroos gedichten
Uitg. Holland-Haarlem 2006

ochtend

in de onverwachte nabijheid van een ander
veranderen vertrouwde dingen. vroeg licht
vindt plots een vreemde onder het laken,
tast onwennig nieuwe vormen af, vlijt zich
neer als een verdwaalde kat op het kussen
ontwaakt ze, ontwart armen, benen, kust
je ogen open en of je koffie wilt of thee.

niet veel later sluipen ze naar binnen
op kousenvoeten, op badslippers eisen
rituelen hun plaats op, nestelen zich
in slaapkreukels, strijklijnen, vormen
karnemelkgordijnen in een glas. hoe zij
de krant leest, steeds halfweg een pagina
in haar koffie blaast verveelt je.

maar er is dit om te koesteren: je trage
hand over haar slaapwarme schouderblad,
een pink stap sprong langs moedervlekken
tussen haar benen in en uitademen en altijd
weer de hoop dat het genoeg is, dat jij
het bent, voor haar, genoeg.

Erwin Vogelezang
(gedicht in bewerking)

het lange vergeten

en nu dan het besef
dat er nog maar weinig komt
dat langer blijft dan dit vergeten.

met mijn handen keurig
onder het laken gevouwen
in wat pas je vorm nog was

besluit ik mij te blijven
verzetten tegen het verlies
van alles wat er niet toe doet

zoals de plotselinge geur
van jonge hondjes
op het kussen tussen ons in

of hoe je op de mosselgladde pier
fluisterde de wind te zullen volgen
en hoe je ging; schuimbekkend

je twee belachelijk zachte
vuisten naar me opgeheven:
ik ben dit niet, ik ben dit niet!

Erwin Vogelezang
uit: Bladluis
De Windroos gedichten
Uitg. Holland-Haarlem 2006

Ali

er werd lang gesproken over Ali’s geval. te lang
zeiden sommigen. er was geen tijd. maar anderen.
kortom: er ontstond discussie. aarzelend eerst

maar allengs met meer kracht bewoog Ali van linker
naar rechterbil. hij had zijn snor die ochtend extra
goed gekamd. die bleef dus keurig zitten, hoewel

het inmiddels toch ver na zonsondergang was en
de discussie doorging. drie keer kwam het tot een
handgemeen. het werd gesust. het werd bedekt

met de mantel der redelijkheid. argumenten werden
aan en afgedragen en toen iemand bij toeval een ritme
trommelde op een lunchbox neuriede Ali daar spontaan

een aardig wijsje bij dat hem deed denken aan schapen
op gras. niet meer. niet minder. er werd niets beslist
die dag, maar wel had Ali erge honger gekregen.

Erwin Vogelezang
uit: Bladluis
De Windroos gedichten
Uitg. Holland-Haarlem 2006