Poëzie-Leestafel

Het is zo’n dag waarop alleen verkeerde woorden
samen met hem opstaan, zich uitrekken, pontificaal
voor hem gaan staan. “Weet je nog wat er gebeurde
toen je ons gebruikte?” Hij weet het weer.

Het eerste uur vraagt nog niet veel, misschien
kan hij het in de waan laten dat alles bij het oude is.
Hij acht de kans niet groot, zo’n uur is ook niet gek.
Voordat het om is heeft het hem al drie keer uitgelachen.

Oké, nu geen paniek. Er is niets wat je niet kent.
Streep alles door in je agenda. Telefoon eruit,
de bel af. Kruip weer in bed, dekens over je hoofd.

Het bloed dat in zijn oren gonst. Het vloekt, het scheldt.

Hij is hier niet, neuriet een wijsje dat nog niet bestaat.
Het helpt, verdomd, het helpt. Kan het zo simpel zijn?

Bedenk een lettergreep en nog een. Proef ze. Pas ze.
Zeg a – e – i – o – u en steek je tong uit. Grijns.

© Edith de Gilde
uit: Vleugels van cement, afdeling Houten pootjes
Witte Uitgeverij 2012

Huilen in Den Haag: stel je geen tranen voor.
Het is een bed tegen een muur geschoven.
Dat afgepaste knikje in de lift.

Thuiszitten in stof van weken
en dan uitgaan in je nette pak.
Het zijn de hoofden in de rijen voor je.

Huilen in Den Haag is krap bemeten,
is naar een feestje gaan omdat het hoort.

Zeggen dat het goed gaat, dat je
weer eens op huis aan moet, we bellen!

Het krijsen uitbesteden aan een meeuw.

weet je wel hoe kort
je armen hoe dun mijn lippen

al die anderen zeg je

kijk eens achter de gordijnen
ruik de bedden

hoor je de grendels?

denk maar dat ik bang ben
als het helpt

ja. natuurlijk. vrienden

© Edith de Gilde

Als je al lijdt, dan lijd je toch met velen.
De grapjas in het bed rechts in de hoek
doet weer iets reuze komisch met zijn broek;
je reinste Pieter Bruegel-taferelen.

Maar nu de nacht. Omdat je hebt gekozen
tegen het semi-coma van een pil
lig je te woelen, heel je lijf in brand.

Daar snurkt er een; hier ligt de oude broze
meneer van Dam te kreunen, is dan stil.
Send in the rouwclowns. Dan is er haar hand.

© Edith de Gilde

(je proeft hem, kauwt en slikt
kronkelwormig reist hij naar je maag
je sappen werken op hem in
door je darmwand glipt hij in je bloed
dringt je cellen binnen
laat zich daar verbranden)

lees me zo

© Edith de Gilde

als daar - dat lavalampje in de vensterbank -
ging borrelen en stulpen en uitstromen
over de grijze tegels van de straat

als daar - die luipaardlampenkap - als die
zijn poten zou strekken, zijn kop oprichten
door de kleine ruiten breken

wat zou de zwarte krantenman dan doen?

hij zou hoog op een olifant tronen
en heersen over de Meidoornstraat

© Edith de Gilde