COMPOSITIE 10, 1939-1942
Piet Mondriaan
Geen mens nee zelfs geen boom
te zien, het groen voorbij, de wereld
weg gekeken, glad getrokken,
geschikt met een gesnoeid palet.
Windstil linnen, elk geruis gestold
in verf, de hang verradend naar dat
diepste evenwicht, de sluimerende
maat van alle dingen. De grote lijnen
trok hij zijwaarts en omhoog,
als volstrekte armen van een boom.
Òf die van ons, na alsmaar rekken
reiken naar elkaar en hemelwaarts –
Inge Boulonois
Uit: Idioom van geluk
Poeziefonds Open, Uitgeverij Kontrast,
Oosterbeek 2016
